Vriendschap is groots, als in een droom.

Het groeit naar het licht en houdt je gestut,

zoals alleen een volgroeide boom

je altijd tegen weer en wind beschut.

​

Zonder de ander te willen beknotten,

wil het zijn volle wasdom bereiken.

Vriendschap laat zich niet bedotten,

hij is er om elkaar te verrijken.

​

Vriendschap is... er willen zijn voor de ander,

wanneer die jouw warmte heel hard nodig heeft.

Ook al ben je inmiddels net uit elkander,

je doet het met liefde en geeft.

​

Vriendschap is ook te worden gekend,

tot in het diepste van je ziel.

Men is blij met jou zoals je bent,

boos, lief, sterk of juist fragiel.

​

Elkaar liefhebben en intens beminnen

is niet voor iedereen weggelegd.

Maar over vriendschap is om te beginnen

dan nog geen enkel woord gezegd.

​

Het wordt behoorlijk gecompliceerd

wanneer er alleen plaats voor erotiek mag zijn.

Je essentiële bestaan wordt daarmee genegeerd

en liefde verwordt tot een bron van pijn.

​

Wanneer vriendschap van de één niet mag groeien,

omdat de ander reeds door Cupido is geraakt,

dan krijgt niets meer een kans om te bloeien

en wordt ook aan de vriendschap een einde gemaakt.

​

Niet omdat men niet langer van elkaar geniet.

Men is over het algemeen meer bang

niet om te kunnen gaan met dit soort verdriet

en het belang van beiden komt in het gedrang.

​

Er bestaat niet zoiets als een gevoel van geluk

of een overdosis aan warmte die schaadt.

Dat bewust achterwege laten maakt wel veel stuk.

Alsof de vriendschap daarbij is gebaat.

​

Wanneer geluk veranderd in lijden,

wanneer je geen enkele warmte meer mag ontvangen,

dan kunnen de wegen zich maar beter gaan scheiden,

dan tevergeefs ernaar te blijven verlangen.

​

Laat het los, laat het gaan is dan het devies.

Zoek een zee om je tranen in uit te storten.