Wat maakt dit plaatje spannend? Datgene wat we zien of juist datgene wat onzichtbaar is?

En wat te denken van het gebied daar tussenin? Slechts zichtbaar doordat je weet dat het er is, maar te vaag om het te kunnen zien, om er echt te zijn.

Het zou symbool kunnen staan voor het voorrecht om in de diepste hoekjes van iemands gedachten te mogen kijken. Naar die plekjes, die normaal gesproken bedekt blijven, soms zelfs taboe zijn, maar altijd erg persoonlijk.

Als het goed is zullen we steeds in ontwikkeling zijn en blijft er altijd iets te ontdekken. Iets weten over iemands seksuele fantasieën zegt bijvoorbeeld niets over hoe er met emoties als liefde omgegaan wordt. Kwetsbaarheid zal in grote mate bepalen hoeveel er gedeeld wordt. Angst voor veroordeling werkt natuurlijk remmend en nabijheid kan dan benauwend zijn. Niet voor niets praten mensen makkelijker met een vreemde of een therapeut. Anonimiteit is veilig. Toch is de behoefte om gekend te worden vaak groot. Het is nu eenmaal prettig te weten dat er van je gehouden wordt om wie je werkelijk bent, niet om wat je voorwendt. Vaak groeit een vriendschap naarmate er meer gedeeld wordt. Je veilig weten is al voldoende. Te weten dat naderhand alles weer netjes bedekt kan worden, keurig aan het oog onttrokken, maar toch aanwezig. De diepste hoekjes van iemands gedachten kennen lijkt dan ook het summum van vriendschap. Toch zegt dat niet altijd iets over de hechtheid ervan. De behoefte om gekend en geaccepteerd te worden kan wel groter zijn dan de mogelijkheid de ander te kunnen begrijpen. En dat er van je gehouden wordt, maakt nog niet dat je automatisch ook van de ander kunt houden of liefde voelen kunt. Delen kan dan ook een band versterken, maar ook erg breekbaar maken wanneer men elkaar niet langer meer begrijpt. Kwetsbaarheid alom. De diepe hoekjes worden weer toegedekt, de gevoeligste als eerste. Terug naar de veiligheid van het onzichtbare. Wat men niet ziet, dat is er tenslotte niet. Wat eerst nog enigszins transparant mocht zijn, wordt ondoorzichtig gemaakt. Wat eens spannend en bevrijdend werkte is plotseling bedreigend geworden. Men voelt zich niet langer gekend, maar eerder miskend en het voorrecht is verdwenen.

Toch laat vriendschap sporen van liefde achter. Onuitwisbare sporen. Sporen die ook weer bedekt moeten worden en in de diepste hoekjes weggestopt. Voor een ander niet zichtbaar, maar voor de kenner, die weet wat erachter schuilgaat, blijft het even zichtbaar als door helder glas.