Ooit ben ik eens uitgemaakt voor ‘grijze postduif’. Oh, al een paar jaartjes geleden hoor, dus daar maakt deze tortelduif zich niet meer druk om. Tegenwoordig vind ik koeren belangrijker dan kijven. Ik maak me überhaupt nergens meer zo druk om. Destijds vond ik dat een vreselijke opmerking. Ik voelde me nog zo jong en ja, ik was al een beetje grijs. De voorbode voor ouderdom. Uit het nest waar ik vandaan kom stond dat gelijk aan suf, saai en kleurloos. Een schrikbeeld waar je spontaan grijs van zou verschieten. Na de nodige vlieguren heb ik wel geleerd dat niets is wat het lijkt en dat je alleen maar jezelf ermee hebt wanneer je probeert alles bij het oude te laten en je stoort aan de mening van anderen. Iedereen lijkt het altijd beter te weten en het beter voor elkaar te hebben, maar er is maar 1 ding waar je op kunt vertrouwen en dat zijn je eigen vleugels. Volg je die niet, dan kom je nergens. Zo simpel is het eigenlijk. Toen ik jong was begreep ik dat allemaal nog niet zo goed. Mijn vorige doffer paste dan ook totaal niet bij mij, maar toch ben ik erg lang bij hem gebleven. Waarschijnlijk omdat ik vast wilde houden aan het bekende en te bang was om los te laten. Toen het eenmaal zover was, ontdekte ik een hele andere wereld. Eentje waarin er veel meer lucht en ruimte voor mij was. Een wereld waarin ik mijn vleugels eindelijk eens lekker uit kon slaan. Kon voelen hoe het was om zo vrij als een vogeltje te zijn en zelf te bepalen hoe ver ik vliegen wil. Ontdekken, zweven, koeren. Het grappige is dat het niet gaat om de afstand die wordt afgelegd, zoals die postduiven dat doen. Wat belangrijk is, is dat je soortgenoten vindt die jou begrijpen. Die je accepteren zoals je bent en je weten te waarderen. Pas dan ontstaat er een band die mooier is dan dat symbolische ringetje. Ik heb ook nog zo'n nummertje om mijn pootje zitten, maar het zegt mij helemaal niets meer. Ik hoef alleen maar naast me te kijken om te weten wat belangrijk is. Kijk hem daar toch zitten, die grote lieverd van me. Wat nou grijs? Kijk nog eens goed! Wij zijn niet grijs en ook geen postduif. Zo zinloos om je dan iets aan te trekken van anderen. Laat die onbekende snuiter eerst het verschil maar eens leren tussen een postduif en een tortelduif voordat hij zijn kromme snavel open doet. Het gaat om de kunst van het tortelen, het koeren in vrijheid. Het kan best zo zijn dat het plekje naast me zo dadelijk weer leeg is, maar wat achterblijft is een goed gevoel en een band die meer betekent dan een warme zij.